In de Zending van vroeger ging het erom mensen van God te vertellen die nog nooit van Hem gehoord hadden.
Als mensen naar m'n motivatie vragen, leggen ik uit 'Jezus-volgers' te zijn. Daarmee bedoel ik dat ik Jezus wil volgens als voorbeeld, zoals we die uit de Bijbel kennen.
Door dat zo te zeggen hoop ik geen 'last' te hebben van de vooroordelen van mensen.
Zodra mensen horen van welke kerk je bent, denken ze ook te weten wat je waarvan vind en welke dogma's je in je bagage hebt. Waarmee een open gesprek bijna niet kan.
Nu zijn mensen dan benieuwd wat je ermee bedoelt en kan er een open dialoog komen.
Over wat hen en jou drijft, wat motiveert. Dan is er ook makkelijker respect voor elkaars standpunten.
De gedachte is niet nieuw. In de brieven van Paulus kom je dit ook tegen. Hij luisterde eerst wat de gewoonte waren, wat mensen bewoog. En dan pas zette hij zijn eigen ideeën ernaast.
Mijn ervaring is, dat door eerst te helpen met waar we goed in zijn, er vanzelf gesprekken komen waarom we er zijn op te helpen.
Vroeger was de gewoonte dat gezondheidswerkers eerst preekten vóór het spreekuur, en dan pas gingen helpen. De gedachte was, dat ze dan niet konden weglopen omdat ze nog hulp nodig hadden.
Wij hebben geleerd dat ongedwongen maar nieuwsgierige contacten beter gaan.